Elin é unha doutora moi profesional e competente, pero está cansada de ser boa, de ser unha esposa e nai exemplar, de atender a pacientes que se autodiagnostican en Google e buscan curas a males imaxinarios. Bebe case unha botella ao deía de o viño más caro e ve series de televisión, mentres o seu marido Axel inscríbese nunha carreira de esquí tras outra. Ata que un deía, por erro, Elin envía unha solicitude de amizade a Bjørn, o seu noivo de mocidade, poñéndoo todo patas para arriba. Acurralada polos seus dilemas, Elin abandona a súa casa e instálase a vivir na súa consulta. Sabe que en algún momento tendrá que saír do seu tobo e afrontar a realidade, pero permanece allí nunha especie de estado catatónico. Desde unha esquina interpélaa o esqueleto de plástico Tore, unha voz en off mordaz e socarrona que lle sinala as verdades que non se atreve a recoñecer.