Houbo moitos ladróns de arte ao longo da historia, pero ningún como Stephane Breitwieser. El nunca roubou por diñeiro, senón que subtraía só aquelas pezas cuxa beleza o embelesaba, e expoñía eses tesouros nun par de habitacións secretas da súa casa, onde podía admiralos á súa antollo. O noso ladrón tiña, ademais dunha gran sensibilidade artística, unha habilidade innata para burlar case calquera sistema de seguridade, e conseguiu perpetrar un número asombroso de roubos a plena luz do día, sen armas nin ameazas, mentres a súa noiva distraía aos gardas de seguridade. Pero ese talento ía unido a un crecente desprezo polo risco e unha necesidade adictiva de fixarse novos retos, ignorando as súplicas da súa noiva para que deixase de facelo, ata que un último acto de arrogancia acabou con todo.
Ao longo de case oito anos, Breitwieser percorreu museos e catedrais de toda Europa